Het meest opvallende gebedshuis in Ronse is zonder twijfel de Sint-Hermesbasiliek, maar niet eens zo ver daarvandaan vind je een andere markante kerk. De Sint-Martinuskerk is een stijlzuiver voorbeeld van neogotiek waarvan de bouw gestart werd in 1892.
De architect achter dit prachtig gebouw is de Gentenaar Modeste de Noyette. De bouw ervan duurde vier jaar. Deze Gentenaar is vooral bekend om zijn imposante kerken en openbare gebouwen en hij had een grote voorliefde voor de gotiek, meer bepaald de Scheldegotiek (ook wel bekend als Doornikse gotiek). Hij werd geboren in Ledeberg, de (nu deel)gemeente waar ik een groot deel van mijn leven heb doorgebracht. Hij overleed er ook in 1923. Als voorzitter van de Société des Architectes de Flandre-Orientale verdedigde hij de belangen van zijn beroepsgroep, onder meer in het tijdschrift L'Emulation. In 1870 was de kerk van Haaltert zijn eerste opdracht, maar hij was ook nog als architect betrokken bij de Sint-Vincentiuskerk van Eeklo, het gemeentehuis van Gentbrugge, het voormalig gemeentehuis van Sint-Amandsberg (aan Campo Santo), de Leopoldskazerne in Gent en Villa Madonna in Ronse. Hij stond duidelijk niet afkerig van grondige renovaties waarin sporen van het verleden vernietigd werd (zoals in de Sint-Martinuskerk in Gent-Ekkergem), hoewel hij ook lid was van de Koninklijke Commissie voor Monumenten. Een overzicht van gebouwen die als erfgoed erkend zijn en door hem ontworpen zijn, vind je hier.
Tegenwoordig is de kerk dagelijks toegankelijk van 10 uur tot 17 uur. Een kijkje nemen binnen is de moeite zeker waard. Wat me meteen opviel, is hoe ruim de kerk is. Zoals wel vaker bij dit soort gebouwen is het er vrij donker, als zorgen de vele glasramen ervoor dat, zeker wanneer de zon schijnt, er toch een mooi licht binnenvalt. Zeker de hoge glasramen in het portaal zijn indrukwekkend.
Onder de glasramen zijn enkele hoogtepunten van de Vlaamse glazenierskunst van de hand van Gust Ladon en van Camille Ganton-Defoin. De glasramen beelden allerlei taferelen uit zowel oude als nieuwe testament uit en waren voor de vele ongeletterde gelovigen een visuele catechismus.
Hier en daar in de kerk vind je heel bijzondere details, zoals de duidelijk negentiende-eeuwse lampen die her en der zijkapellen verlichten en waarvan de meeste nog steeds gebruikt worden. De armaturen zijn gracieus. Ook hangt er naast een statie van de kruisweg in de kooromgang een oude houten wandklok met daarboven een fraaie bel die net voor het begin van de mis het binnentreden van de priester vanuit de sacristie aankondigt aan de gelovigen.
Het meubilair is, net als bij de kapel van Wittentak, van het Gentse kunstenaarshuis Rooms. Vooral de prachtige doopvont, nu wat weggestopt in een hoekje en omringd met tafels vol boeken, maakte indruk op mij. Bijna al dat meubilair is eveneens neogotisch en past dus perfect in deze kerk.
Wie op een minder religieuze manier wil verpozen, kan het parkje intrekken dat aan de zuiderzijgevel gelegen is, het Koning Boudewijnpark, dat langs drie toegangswegen bereikbaar is. Het was er erg rustig toen ik er binnentrad. Nochtans lijkt het me midden in de stad een fijne plek om even tot rust te komen.
Heel wat meer informatie over deze kerk vind je hier op de website van de parochie van Ronse.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten